czwartek, 13 lutego 2014

ROZDZIAŁ 6

 Pobudka rano przyszła mi bez żadnego problemu co było dosyć dziwne. Przez chwilę leżałam z zamkniętymi oczami przypominając sobie co się wydarzyło wczoraj. Oczywiście, wspomnienia z poprzedniego dnia wywołały uśmiech na mojej twarzy. Nadal słyszałam w głowie głos Louisa i poczułam, że rumienie się na myśl o naszym pocałunku.
Obróciłam się na drugi bok i otworzyłam oczy. Spodziewałam się, że będzie koło mnie. Pomyliłam się, druga strona łóżka była pusta. Pewnie jest w kuchni i przygotowuje śniadanie, pomyślałam. Uwielbiałam jego naleśniki, ale nie chciałam znowu jeść tego samego. Podobno świetnie gotował, mógł przygotować mi coś innego i mnie zaskoczyć.
Najpierw postanowiłam się trochę ''ogarnąć'', a potem pójść zobaczyć się z chłopakiem. Ubrałam granatowy t-shirt i ciemne jeansy. Włosy uczesałam w wysokiego koka, który wyszedł mi całkiem nieźle. Umyłam zęby i zrobiłam delikatny makijaż. Przyjrzałam się sobie w lustrze i stwierdziłam, że wyglądam całkiem okej. Udałam się w stronę kuchni, spodziewałam się ujrzeć tam Tomlinsona. Nieco się zdziwiłam bo nie było go tam.
- Louis?
Żadnej reakcji. Sprawdziłam w salonie, ale tam również go nie znalazłam. Przeszłam do przedpokoju. Jego kurtki nie było na wieszaku, nie widziałam również jego butów. Byłam zdziwiona i próbowałam uspokoić siebie. Na pewno nic mu się nie stało, tylko wyszedł coś załatwić.
Podeszłam do lodówki w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. Otworzyłam ją i zobaczyłam, że jest pełna. Było to dziwne zjawisko, przyglądałam mu się zszokowana. Po chwili uważniejszego przypatrywania się, zauważyłam coś jeszcze. Między kilkoma jogurtami, a twarożkiem wciśnięta była mała karteczka. Moje serce przyśpieszyło kiedy ją zobaczyłam. Nadawca mógł być tylko jeden.
Wyjęłam wiadomość skierowaną do mnie spomiędzy jedzenia, wzięłam głęboki wdech i zaczęłam czytać.


Jakbyś mnie kiedyś potrzebowała – wiesz gdzie mnie znaleźć :)

L.


Musiałam przeczytać parę razy wiadomość żeby dokładnie zrozumieć. Powoli wszystko zaczynało do mnie docierać. Przypomniały mi się jego wczorajsze słowa. A ja zniknę skoro tego właśnie chcesz
Później miałam całe mnóstwo okazji żeby mu powiedzieć, że po dokładnym przemyśleniu wcale nie chcę żeby znikał. Ale nie zrobiłam tego bo po prostu się bałam. A Louis Tomlinson nie należał do osób które rzucały słowa na wiatr.
Poczułam dziwny ból w klatce piersiowej myśląc o tym wszystkim i zaczęło mi się robić słabo. Ale jeżeli on myślał, że nie chcę się z nim widzieć to może tak było lepiej? Może on miał rację?
Niewiele myśląc podarłam karteczkę od chłopaka na jak najdrobniejsze kawałki. Potem wyszłam na balkon. Zimny wiatr uderzył mnie w twarz, a na mojej skórze pojawiła się gęsią skórka. Wyrzuciłam drobne kawałki na wiatr. Pofrunęły. Niektóre od razu spadły na ulice, inne jeszcze chwilę latały na wietrze. Ostatecznie, po kilkunastu sekundach, wszystkie zniknęły. Tak jak Louis.



Następne tygodnie mijały mi na olbrzymiej ilości nauki. Egzaminy miały zacząć się na przełomie listopada i grudnia, a ja nie mogłam sobie pozwolić na złe oceny. Moje stypendium mogło zostać w każdej chwili przejęte przez kogoś innego. Nie mogłam na to pozwolić.
Do tego dochodziła jeszcze praca w kawiarni. Na dworze było coraz zimniej co oznaczało więcej klientów. Ludzie często wpadali do nas, napić się ciepłej kawy lub czekolady. Oznaczało to większe napiwki co absolutnie mi odpowiadało chociaż pracy było po sam czubek głowy.
Megan i Pauline co jakiś zagadywały mnie o Louisa. Tak naprawdę gdyby nie ich pytania w ogóle bym nie myślała, ale one mi przypominały o tej całej przykrej sytuacji... Z czasem coraz mniej bo w końcu zaczynało do nich docierać, że to już naprawdę koniec.
Poza pracą w kawiarni i nauką na egzaminy miałam wolne chwilę. Wykorzystywałam je na pisanie mojego opowiadania bo miałam ogromną wenę, nie wiadomo dlaczego. Ale poza tym postanowiłam wreszcie znaleźć sobie jakieś porządne hobby. Wszystko zaczęło się parę dni po zniknięciu Tomlinsona. Byłam zła i chciałam się zmęczyć. Karnet na siłownie nie wchodził w grę dlatego postawiłam na tańsze rozwiązanie mojego problemu. Tak zaczęła się moja przygoda z bieganiem.
Z początku myślałam, że będzie to tylko moje zajęcie na maksymalnie dwa tygodnie. Ale tak się nie stało. Naprawdę mnie to wciągnęło i biegałam prawie każdego dnia. Stopniowo zwiększałam mój dystans i tempo. Czasami nawet po zajęciach z uczelni wracałam do domu truchtem lub szybkim marszem. Moje ubrania powoli się na mnie luzowały i miałam idealny pretekst żeby kupować nowe.
Zaczęłam też się zdrowiej odżywiać. Owoców i warzyw było mnóstwo w mojej kuchni. Przestałam jadać na mieście i gotowałam sama, trochę eksperymentowałam z różnymi daniami. Na początku szło mi beznadziejnie, ale z czasem nabierałam wprawy i moje potrawy zaczynały stawać się jadalne. Raz nawet zaprosiłam Megan i Marka na wspólną kolację. Bardzo chwali moje dania i sami zaczęli się zastanawiać na zmianą trybu życia na wiosnę. Szczerze mówiąc, nie wierzyłam w ich zmianę, ale mimo to życzyłam im powodzenia.
Czasami pewne potrawy wychodziły mi tak dobrze, że robiłam im zdjęcia. Chciałam je za każdym razem wysłać Louisowi do oceny. Albo po prostu zadzwonić do niego, opowiedzieć mu o tym co zrobiłam i usłyszeć jego głos. Ale nigdy tego nie zrobiłam. Zawsze tchórzyłam, przy nim cała moja pewność siebie odlatywała gdzieś w powietrze. Ostatecznie usuwałam te zdjęcia z mojego iPhone'a. Później zajadałam się moimi pysznościami w ciszy i samotności, myśląc o tym co dobrego by on mi ugotował gdyby był blisko. Nie mogłam go wywalić z mojej głowy, nieważne jak bardzo tego chciałam.
Pewnego popołudnia otworzyłam moją lodówkę i stwierdziłam, że jest prawie pusta. Postanowiłam się wybrać na jakieś zakupy samochodem. Mój tryb życia nie uwzględniał jazdy nim, ale to była wyjątkowa sytuacja. Mój ulubiony sklep znajdował się po drugiej stronie miasta. O dojściu tam pieszo nie było mowy, szłabym chyba przez dobre dwie godziny. A wracanie z siatkami pełnymi jedzenia nie wydawało się kuszącym pomysłem. Nie chciałam tam też jechać autobusem, ten tłok kosztowałbym mnie zdecydowanie za dużo nerwów. Poza tym tego dnia padał straszny deszcz. Samochód wydawał się jedynym słusznym wyjściem. Albo po prostu szukałam pretekstu żeby mój pojazd wreszcie spędził trochę czasu poza garażem...
W sklepie zawsze najlepsze zostawiałam na koniec. Było to oczywiście stoisko z owocami. Kiedy pakowałam najlepsze pomarańcze do foliowego woreczka, poczułam czyjąś dłoń na moim ramieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam przed sobą niewysokiego blondyna.
- Eleanor – powiedział z wielkim uśmiechem na twarzy. - Nie mogę uwierzyć, że ciebie widzę.
Z początku nie mogłam skojarzyć skąd go znam, ale przypomniałam sobie kiedy tylko wypowiedział pierwsze słowa. Ten irlandzki akcent był zbyt charakterystyczny, poznałabym go chyba wszędzie.
- Niall, jak miło ciebie widzieć i to w dodatku trzeźwego. Patrząc na to w jakim byłeś wtedy stanie trudno mi uwierzyć, że mnie pamiętasz – zażartowałam.
Ku mojej uldze, chłopak wcale się nie obraził. Zaczął się śmiać z sam z siebie, wyraźnie miał ogromny dystans do swojej osoby.
- Aż tyle kupujesz? - spytał, przyglądając się z przerażeniem mojemu wózkowi wypełnionemu po brzegi.
- Mieszkam na drugim końcu miasta. Wolę tu przyjechać raz i kupić jak najwięcej żeby potem mieć spokój.
- To ma sens, chociaż ja zawsze wpadam tu tylko po to.
Blondyn podniósł do góry swój koszyk w którym był sześciopak piwa i dwie wielkie paczki z chipsami. Zaśmiałam się na ten widok.
- Jakiś męski wieczór przy meczu? - spytałam z wielkim uśmiechem. Przy Niallu nie dało się być długo poważnym.
- Można tak to ująć, Louis do mnie wpada.
Uśmiech szybko zszedł z mojej twarzy na dźwięk jego imienia. Horan popatrzył na mnie zdziwiony i trochę przerażony.
- Coś nie tam? - spytał ze skruchą w głosie.
- Nie, tylko...
- Nie układa wam się z Louisem?
Prychnęłam pod nosem.
- Tu nie ma co się układać.
- Słuchaj – zaczął blondyn i wskazał ruchem ręki na mój wózek – może pomogę ci wnieść to wszystko do twojego samochodu, a potem pojedziemy na jakieś ciastko czy coś i spokojnie porozmawiamy? Znam całkiem niezłe miejsce. Możemy pojechać dwoma samochodami, tak będzie wygodniej.
- Co z Louisem?
- Nie martw się o niego. Ma być u mnie najwcześniej za dwie godziny..
- Dzięki za zaproszenie, ale dzisiaj raczej nie mam nastroju...
- Nie przyjmuje odmowy!
Chłopak spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem, a potem uśmiechnął się ukazując swój aparat na zębach. Był to strasznie uroczy widok i właśnie dlatego ostatecznie zgodziłam się na jego propozycję.
Udaliśmy się do kasy. Niall najpierw zapłacił za swoje zakupy, a później pomógł mi pakować moje do foliowych woreczków. Zaniósł je do mojego bagażnika, to było bardzo miłe z jego strony. Podał mi adres do kawiarni do której chciał mnie zabrać. Wpisałam go sobie do GPS, ale na wszelki wypadek cały czas jechałam zanim.
Droga była krótka, zajęła nam zaledwie pięć minut. Miejsce wybrane przez chłopaka było małe, ale urocze i miało swój klimat. W środku nie było nikogo, tylko jedna kelnerka. Zajęliśmy dwuosobowy stolik przy oknie z widokiem na ulicę. Święta miały być dopiero za dobry miesiąc i nie było nawet śladu śniegu, ale mimo to na ulicy można było już znaleźć dużo kolorowych lampek albo figurek przedstawiających mikołaja i jego renifery. Dla mnie było to trochę kiczowate, ale blondyn był innego zdania.
- Pięknie to wszystko wygląda, uwielbiam ten klimat świąt – powiedział zachwytem wypisanym na twarzy i zaczął przyglądać menu. - Chyba wezmę sobie latte i ciasto karmelowe.
- Dla mnie to samo – odpowiedziałam.
Nie miałam siły na przejrzenie innych smakołyków w karcie, postanowiłam zaufać dobremu gustowi chłopaka.
Niall przywołał kelnerkę i podał jej nasze zamówienie. Po jej odejściu od razu zaczął mnie zagadywać i buzia mu się nie zamykała. Cały czas mówił, tylko czasami udało mi się wcisnąć parę moich słów. Dużo się śmiał i to było zaraźliwe. Opowiadał zabawne historię ze swojego dzieciństwa, mówił o swoich studiach, o imprezach w jego domu, przeprowadzce do Anglii kiedy miał kilkanaście lat, o swojej rodzinie, trochę o sporcie i wiadomościach ze świata... Pomijał temat Louisa, nie byłam pewna czy specjalnie. Czasami się nie zgadzaliśmy w pewnych kwestiach, ale mimo to świetnie się z nim rozmawiało. Z boku pewnie wyglądaliśmy jak zakochana para, a byliśmy po prostu znajomymi.
- Będziesz to jeszcze jeść? - zapytał.
Wskazał palcem na moje ciasto. Było tylko do połowy ruszone. Naprawdę mi smakowało, ale po zjedzeniu tylko części porcji czułam się cała pełna. Wypiłam ostatni łyk latte z filiżanki i pokręciłam przecząco głową. On natychmiast ''przygarnął'' mój talerzyk z resztą jedzenia.
- Dobrze, koniec moich cudownych opowieści. Teraz twoja kolej – powiedział między kęsami z buzią pełną jedzenia. - Co takiego wydarzyło się między tobą i moim cudownym Tomlinsonem?
Słowo ''cudownym'' aż ociekało sarkazmem.
- Niall...
- W porządku – przerwał mi, tym razem bez jedzenia w buzi. - Jestem jego najlepszym przyjacielem. Znam go lepiej niż ktokolwiek, ale on z pewnością nie mówi mi wszystkiego o sobie. Dlatego ja też przemilczam pewne sprawy. I jeżeli chcesz ta rozmowa zostanie tylko i wyłącznie między nami. No i jeszcze może między tą kelnerką która tu cały czas podchodzi jakby chciała dostać mój numer telefonu, a w międzyczasie perfidnie się gapi i podsłuchuje.
Ostatnie zdanie wypowiedział ciszej, a ja zaśmiałam się pod nosem. Miał rację, dziewczyna która nas obsługiwała zachowywała się dokładnie tak jak opisał. Co jakiś czas podchodziła do nas i pytała blondyna czy czegoś potrzebuję, a na mnie nawet nie patrzyła.
Przyjrzałam się chłopakowi. Może to przez jego zabawne historię, może przez te wesołe oczy albo uśmiech, a może po prostu musiałam się komuś wygadać... Ostatecznie opowiedziałam mu całą historię. Zaczęłam od naszego tego jak spotkałam Louisa w klubie, a skończyłam na tym jak zostawił mi pełną lodówkę i karteczkę z krótkim pożegnaniem. Pominęłam parę ''nieważnych'' szczegółów, ale wspomniałam o takich sprawach jak na przykład gwałt Lynnwood. Słysząc to nazwisko Niall zrobił nieco wkurzoną minę. Byłam ciekawa co kiedyś zaszło między nimi bo po jego wyrazie twarzy wywnioskowałam, że nienawidzi go jeszcze bardziej niż Louis. Tylko dlaczego.
- Woooooooooooow – podsumował na koniec Irlandczyk. - Wkopałaś się w niezłe gówno, wiesz o tym?
- Wiem – odpowiedziałam.
Zaczęłam przyglądać się moim paznokciom, jakby były bardzo interesujące i przygryzłam dolną wargę.
- Okej, przeanalizujmy wszystko po kolei... Zaczęło się tak jak zwykle. Louis zobaczył cię w klubie. Ładna dziewczyna i nie mógł zapanować nad swoim przyjacielem w spodniach. Chciał ciebie przelecieć, ale przez przypadek kupił trochę za dużo alkoholu i jego plan poszedł się jebać. Gwarantuje ci, że na pewno ciebie nie zgwałcił czy coś z tych rzeczy. Seks z pijaną dziewczyną to żadna radość, zero przyjemności, uwierz mi. Idę o zakład, że słyszałaś o jego śniadaniowych ocenach?
Pokiwałam głową.
- Doskonale, musisz wiedzieć o tym, że naleśniki są gdzieś pośrodku. Nie mam pojęcia czemu zrobił ci tak wysoko ceniony posiłek skoro do niczego między wami nie doszło. Ale czasami nie myśli więc możemy mu wybaczyć ten mały poślizg. To, że ciebie odwiózł do domu jest jeszcze zrozumiałe. Tylko od tego momentu wszystko staje się inne niż zwykle. Tak naprawdę w tym momencie powinna się zakończyć wasza historia. Ale tak się nie stało i nie mam pojęcia dlaczego. Odwiedziny w pracy i zapraszanie ciebie na imprezę? To nie jest Tomlinson jakiego znam... A co do Lynnwooda to straszny dupek, on jest przy nim aniołkiem. Poza tym gdyby ciebie przed nim nie ''uratował'' to nie byłby prawdziwym facetem tylko jakąś marną karykaturą.
Kelnerka spojrzała na nas przerażona, a Niall posłał jej przepraszający uśmiech. Ona oczywiście go odwzajemniła.
- Ale myślisz, że on... - nie miałam odwagi dokończyć.
- Chciałabyś, prawda? - spytał z współczującym uśmiechem na ustach. - Jego zachowanie jest nietypowe, to fakt, ale szczerze wątpię. Ludzie tacy jak Louis Tomlinson się nie zakochują, NIGDY. Poznałaś jego dwie natury, nie rozumiem dlaczego ci się spodobał. Czasem jest milutki, ale to straszny dupek.
- To nie tak – odpowiedziałam coraz mniej pewna swoich słów.
- Eleanor, jak już mówiłem, lubię ciebie. I nie chcę żebyś sobie robiła jakieś nadzieję czy cokolwiek. Jeżeli napisał, że nie wróci to nie wróci. Widziałem już takie dziewczyny jak ty, zakochane w nim do bólu. Potem cierpiały. Ale one były głupie, a ty taka nie jesteś. Powinnaś się pogodzić z rzeczywistością i nie marnować więcej czasu na niego.
Nie chciałam kłócić się z chłopakiem który myślał, że jestem zakochana w Louise chociaż tak wcale nie było. Jednak myślałam o nim zbyt dużo, a to nie miało sensu i ktoś musiał mi to uświadomić.
- Dzięki, tego właśnie potrzebowałam.
Blondyn uśmiechnął się, zadowolony z moich słów.
- A teraz ci dam coś na wszelki wypadek. Jakbyś jeszcze kiedyś chciała porozmawiać albo chociaż spotkać się przy piwie.
Wyjął z portfela małą wizytówkę.
- Niall Horan, student prawa, 789567459 – przeczytałam na głos i poczułam na sobie zaciekawione spojrzenie kelnerki. - Po co ci to?
- Moi rodzice zrobili mi takich tysiąc. Ich zdaniem każdy młody mężczyzna potrzebuje czegoś takiego – odpowiedział i wzruszył ramionami, a ja nie mogłam opanować śmiechu. - Dla mnie to straszne marnowanie kasy, ale póki mieszkam w jednym z ich wielu domów muszę się ich słuchać. Przynajmniej w sprawie tych wizytówek.
Pokiwałam głową z udawanym zrozumieniem. Moi rodzice w ogóle nie utrzymywali ze mną kontaktu i nie wyobrażałam sobie żeby mieli mi kiedykolwiek zrobić wizytówki.
Blondyn miał coś jeszcze powiedzieć, ale przerwał mu dźwięk wibracja mojej komórki. Wyjęłam ją z mojej torebki i przyłożyłam do ucha nawet nie patrząc na wyświetlacz.
- Halo?
- El! - usłyszałam w słuchawce głos Megan. Wyczułam, że jest trochę pijana. - Nie chciałabyś dzisiaj wyskoczyć ze mną i Markiem do klubu? Podjechalibyśmy po ciebie za jakieś dwie godzinki, koło dwudziestej pierwszej. Potrzebuję trochę odpocząć od tej nauki, egzaminy mnie wykończą...
Zawahałam się przez chwilę. Miałam tylko zrobić spokojnie zakupy, a skończyło się na spotkaniu Nialla. W dodatku teraz jeszcze miałam propozycję wyjścia do klubu... Ale Megan miała rację, te egzaminy wykańczały mnie i psychicznie, i fizycznie. Uczyłam się do nich bardzo dużo, jeden dzień przerwy nie mógł mi bardzo zaszkodzić. Ostatecznie stwierdziłam, że wyrwanie się z tego wszystkiego chociaż na jedną noc dobrze mi zrobi. Poza tym zaczynało mi brakować seksu i tych przygód na jedną noc. Czyżby dawna Eleanor wracała?
- Jasne – odpowiedziałam. - Zadzwonisz jak będziesz koło mojego bloku?
- Pewnie! To do zobaczenia.
Zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, ona już się rozłączyła. Niall przyglądał mi się z uśmiechem.
- Czyli masz już plany na wieczór.
Pokiwałam zadowoloną głową.
- Cóż, ja chyba będę musiał się zbierać. Niedługo przyjedzie ten idiota i sobie z nim poważnie porozmawiam...
- Nie! - przerwałam mu pośpiesznie. - Nic mu nie mów o naszej rozmowie.
- Spokojnie Eleanor, ja nic nie będę musiał mówić. Nie widziałem go od tamtej imprezy i założę się, że ma mi wiele do powiedzenia. A po paru piwach zacznie mi się wyżalać i twoje imię padnie w naszej rozmowie mnóstwo razy, tego jestem pewien. Zapewne nie umiem nawet do tylu liczyć.
Uśmiechnął się i przywołał do nas kelnerkę z rachunkiem. Zapłacił za nasze jedzenie, a potem tajemniczo się uśmiechnął.
- A to w ramach napiwku – powiedział po chwili.
Podał młodej kobiecie pięciu funtowy banknot i jedną ze swoich wizytówek. Kelnerka przyjęła prezent z uśmiechem na twarzy. Nie byłam pewna czy w ogóle będzie miała odwagę do niego zadzwonić. A jeżeli to zrobi to czy on w ogóle odbierze.
Ubrałam swoją kurtkę i pokierowałam się z Niallem do wyjścia.
- Życzę ci dobrej zabawy w...
- W klubie – dokończyłam za niego. - A tobie powodzenia z Louisem.
- Przyda się – powiedział z wymuszonym uśmiechem i wsiadł do swojego samochodu.

~~~

Na początku rozdział miał być jakoś na weekend, ale jednak dodaję go dzisiaj. Jestem zadowolona z niego mimo, że Louis się nie pojawia. Uwielbiam Nialla!
Dziękuje wam za tyle wyświetleń i pozytywnych komentarzy. Jesteście wspaniali:*

11 komentarzy:

  1. Lou ! Ty dupku no !! kurde :/ lecz wynagrodziłaś mi to Niallem jtjmpjwpamp idealnie sie wpasował <3 btw to ff jgtpjqjpgjpg
    rozdział świetny jak zawsze !
    pozdrawiam
    weny życzę
    ~@bielejewska x

    OdpowiedzUsuń
  2. Lou przychidzi do El i wyznaje jej milosx...ta moja wybraznia...zajebisty rozdzial xd czekam na nastepne @smieszka1d

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. za szybko na taka akcje, ale zobaczymy co bedzie dalej :D

      Usuń
  3. mam wrażenie,że Lou po prostu chce ją chronić przed sobą..kocham Cię! :) @officniallswife

    OdpowiedzUsuń
  4. Rozdział jak zwykle-niesamowity! Bardzo spodobało mi się,że w tym rozdziale nie ma tak dużo Louis'a;) Pozdrawiam i życzę weny+czekam na next :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Rozdział niesamowity.Spodobało mi się to ,że nie ma tu tak dużo Louis'a.Pozdrawiam i życzę weny+czekam na next :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Świetny rozdział, bardzo przypadła mi do gustu fabuła tego opowiadania. Już nie mogę się doczekać kolejnego. x

    http://delirium-fanfiction.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  7. Świetne na prawdę! Nie mogę się oderwać..

    OdpowiedzUsuń
  8. bardzo fajny rozdzial!

    OdpowiedzUsuń